“En als je eens probeert om er niets over te zeggen ?” … “Je moet niet altijd aan de ander denken, doe het uit zelfzorg. Als je geen zin hebt om er over te praten, dan doe je dat toch niet !” zei de psy, bijna met haar vingertje in de lucht. Ik weet dat ze gelijk heeft, waarom zou ik niet proberen? Waarom dat eens niet uittesten, de gelegenheid vroeg erom.
“De kakelende nachtegaal” met oude degelijke gekleurde regenjas ontving ons liederlijk in haar mooie huis. Alle aanwezige kinderen vonden samen de weg naar de enorme woonzolder en genoten van legovideo’s en extra chipszakken. Steven en ik zouden deze avond niet praten over de ziekte met de grote “K”. Toch niet tegen diegene die het nog niet wisten. De “wetenden” en lotgenoot werden kort gebrieft over mijn huidige algemene toestand. Voor de rest zou er die avond niets gezegd worden over ziekte, verlies of kanker.
De speciale gelegenheid was een reünie met een klein deel van de bende Spitsbroeders. Een 14-tal studenten en 2 proffen met ega (en ego) die in 1997 voor de eerste keer op studentenexpeditie gingen naar het koude en noordelijke Spitsbergen. Iets meer dan 20 jaar geleden trokken we met een volle rugzak, kerosine, muesli, jachtgeweren tegen ijsberen en veel zin voor avontuur over de arctische toendra van “Svalbard”. Een onvergetelijke, avontuurlijke kampeerreis die ons waarschijnlijk meer gevormd heeft dan we zelf beseften.
Terwijl we gezamenlijk genoten van betere versies van de gekende vriesdroogmaaltijden “chili con carna” “pasta” en “vleessaus”, vertelde ik de kinderen dat die “grijze” mannen mijn proffen waren van vroeger. Sander en Toon keken hun ogen uit. Deze mannen en vrouwen leken niet ouder te zijn geworden. Nog steeds gebeten door avontuurlijk reizen en een voorkeur voor desolate plekken. Hun ogen twinkelden als ze over hun laatste reizen spraken. Wij, de studenten van toen, beseften dat we hun leeftijd hadden van toen. Zouden wij nu ook met zo’n bende studenten op zo’n reis vertrekken?
Het werd mij ook duidelijk dat de afgelopen 17 jaren meer bepalend waren dan die laatste 3 met “K”. In die periode maakten we allemaal nog vele reizen naar het koude en desolate noorden; Alaska, Noorwegen, Zweden, Ijsland,… . En of bestemmingen met nomadenculturen; Mongolië, Atlasgebergte, Kenia,…. Het leken net die elementen te zijn die ons allemaal nog steeds verbonden zonder dat we dat beseften. Want de verschillende studiekeuzes hadden ons uit elkaar gedreven en slechts enkele hadden elkaar terug gevonden via hun werk.
Er was zoveel gebeurd in die periode na de reis/studies. Zoveel meer dan die recente “K” . De ontmoeting met desbetreffende partner, de keuze van/voor beroep en carrière, het uitbouwen van een gezin, het (ver)bouwen van een huis,…. Ik realiseerde me dat ik meer gevormd was door die zaken, dan door de afgelopen 3 jaren. “Elke” was duidelijk meer dan… . De psy had gelijk. Het deed zoveel deugd om er bewust geen aandacht te geven. Ik geef toe. Het vroeg hier en daar een beetje ombuigen van een verhaal of zaken wat ontwijken in een conversatie. Ik ben al meer dan 3 jaar niet meer aan het “werk”. Maar, dat wil niet zeggen, dat ik er niet over kan meepraten ;).
De volgende dag wentelde ik me een beetje in een overwinningsroes. Voor de gelegenheid had ik mijn fotoboek en reisverslag terug bovengehaald. Daarbij stak ook een landkaart met daarop onze route en opmerkingen van mede-reizigers. Eén van de proffen had me tot “guitige amazone” gedoopt. Omdat ik over de arctische toendra huppelde en hij me niet kon volgen. Ik heb ze teruggevonden, die guitige amazone, … Ze kan door omstandigheden wel niet meer zo goed tegen de koude. Vandaar dat ze (bijna) klaar staat om met kroost, moeder en man door de warme Afrikaanse Savanne te huppelen.
vanuitdebuik 